Ik stap de bus in en ga voorin zitten aan de linkerkant van de bus. Rechts zit een oudere mevrouw in een wat exentrieke outfit. Lange rok met sportschoenen. Ze is in gesprek over gebeurtenissen op St. Maarten met de chauffeur. Vanuit het niets zegt ze: “Nog bedankt voor de OV-chip”. De chauffeur is benieuwd naar waar hij voor bedankt werd. Annie begint te vertellen…
“Nou alle chauffeurs hebben geld bij elkaar gelegd om een OV-chip voor mij te kopen. Ik mag een jaar lang gratis met de bus mee. Dus bedank ik jou ook voor de OV-chip”. De chauffeur kan het gesprek wel waarderen en zegt dat het een leuk idee is, waar hij niets van wist. “Nou, van de week was er een chauffeur die het niet zo kon waarderen” gaat Annie verder. Een stuk sjagerijn met een grote bek. “Ik moet jou niet en ik heb ook niet betaald!” had de chauffeur gezegd. Annie had hem op zijn nummer gezet: “Ik ben 86 jaar en als je zo oud bent heb je in het leven geleerd wat respect is, dat moet jij nog leren!”
“Heb je het trouwens gehoord van Edje met het rode petje?” vraagt ze de chauffeur. Ik zit te genieten van de busrit. Zo uit het niets wordt ik getrakteerd op een stukje uit het leven van een totaal onbekende oude vrouw die heerlijk open en eerlijk in contact is met de wereld om haar heen. De chauffeur lijkt Edje te kennen. “Was hij niet overspannen?” vraagt hij. “Nou hij is van de derde gesprongen” informeert Annie hem. “Heeft beide benen gebroken…” De chauffeur merkt droog op:” Dan had ie beter van de 12e kunnen springen, toch?” Ik schater hardop. Annie zegt:” We mogen niet oordelen, maar het is wel een beetje een oelewapper als ik eerlijk ben”.
Ik stap uit met een grote glimlach op mijn gezicht. Een kwartier in een stadsbus levert mij een stukje geluk op. Helemaal gratis, hoewel als ik er over nadenk… Het kost € 1,31 om van mijn werk naar de bushalte waar ik uitstap te komen. Maar dat is toch een koopje.
Het stukje geluk van rond de anderhalve euro duurt tot aan de provinciale weg naar huis als er een paar ‘tutters’ op mijn pad komen. Mijn tegenpolen, de mensen die 10% minder snel rijden dan de toegestane snelheid. Ik heb geen haast, want ik rij naar huis, maar de ergernis sluipt als een grijze sluierwolk de auto in en blaast mijn goedkoop op de kop getikte geluksmoment langzaam weg.
Als ik zo achter mijn laptop zit en het verhaal van Annie weer boven haal, is mijn geluksgevoel weer terug. Wat is het leven toch leuk soms. Het gebaar van de buschauffeurs in een grote stad kriebelt mijn hartje. Wat tof! De smakelijk manier van vertellen van Annie tovert weer een grijns op mijn snoet. Een zuchtje van welzijn verlaat mijn mond.
Het klopt echt. Geluk zit in kleine dingen, als je er aandacht aan wilt besteden.
Dankjewel Annie voor mijn geluksmomentje!
